Relive 'Zuiderwaterlinie dag 9'

De auto weer achtergelaten waar ik gebleven was: Raamsdonksveer.
Hiervandaan naar de rotonde waar ik de route weer op kon pakken.
Na een 10 minuten lopen, de snelweg onderdoor die je vrijwel dagelijk in de file berichten hoort.
Het knooppunt Hooipolder.
Na het kleine industriegebied, linksaf de polder in en even verder langs de volgende snelweg.
Hier ging ik even de mist in omdat ik dacht rechtdoor het viaduct onderdoor te moeten.
Dit klopte niet want mijn gps begon ineens te piepen.
Dus kijk ik op het scherm en kwam tot de conclusie dat ik de afslag gemist had.
Een klein stukje terug en toen zag ik het fietspad waar ik in moest.
Na een paar kilometer linksaf en daar onstond weer verwarring.
Mijn app gaf aan dat ik rechtsaf moest, de markering gaf rechtdoor aan.
Bij beide zou ik in Raamsdonk aankomen, dus ik volgde de route op mijn app.
Die kon ik gewoon blijven volgen, had ik na mijn contact met de route beheerder afgesproken.
Eenmaal in Raamsdonk ben ik even bewust van de route afgeweken
om bij de kerk op een bankje mijn 1e rust te gaan houden.
Dat was maar een klein stukje.
Na mijn rust de route terug volgen en verder het "halve zolenpad" op.
Een lang recht pad richting Waspik.
Even voor Waspik het pad naar links verlaten om gelijk weer rechts te mogen.
Parallel aan het halve zolenpad.
Tot daar waar vroeger een station gestaan had en
er als aandenken nog wat spoor lag en een oud stuk hekwerk.
Hier heb ik weer even een korte rust gehouden. maar inderdaad kort.
Langer dan 10 minuten is het niet geweest.
Ik kreeg gewoonweg trek en moest een broodje uit mijn rugzak halen.
En dan kan ik nou net niet lopend doen.
De route ging verder aan de andere kant van het water(tje) naar een wat grotere plas: De Veste.
Daar mocht ik omheen en weer terug naar het Halve zolenpad.
Maar niet voor lang.Na een paar honderd meter linksaf naar Sprang-Capelle.
Rechts van mij het landgoed Langstraat.
Daar moest ik even verderop in.
Men was daar volop bezig met het terrein en ik raakte met de heren aan de praat.
Het pad waarvan ik dacht dat ik in moest was 1 grote watervlakte.
Misschien kon ik op de rand ervan nog lopen.
Maar toen zei één van de heren: het wandelpad ligt toch daar?
En hij weest naar een stuk met hoog riet waar inderdaad een hek en een doorgang was.
Die zou ik dus nooit gevonden hebben!
Ik dat pad in. Nou dat heb ik geweten!
Tot mijn enkels wegzakken en opgevreten worden door de muggen.
Het pad was in een soort van moeras verandert.
En dat betekende heel goed opletten waar ik mijn voeten neerzetten,
terwijl ik af en toe bijna moest kruipen om onder de omgevallen bomen door te kunnen.
Bij een half verrot bruggetje liep ik weer eens verkeerd.
Maar ik zag een periscoop waarmee je de polder in kon kijken.
Maar het pad liep daar nergens meer te bekennen.
Dus weer terug dat bruggetje over.
Daar kon ik het pad weer oppakken en kwam ik langs de eendenkooi.
Dit werd ook aangegeven door een bord van de Zuiderwaterlinie.
Ik was dus weer op de route.
Na deze eendenkooi was er een bankje en een soort van eendenfuik.
Waarschijnlijk werd er gesitueerd hoe de eenden vroeger gevangen werden.
Er kwamen 2 dames tegemoet die het zelfde pad wilden volgen.
Die heb ik maar even gewaarschuwd dat er een moeras stuk voor hun te wachten lag.
Dat zagen ze niet zitten en zij liepen weer terug.
Eénmaal weer bij de weg aangekomen een hek over.
Ho effies: Verboden toegang.
Maar mijn route liep toch echt daarover het graspad.
Dus het graspad gevolgd.
Vlak voor ik het volgende hek over kon, werd ik heel vreemd aangekeken daar een dame.
Zoiets: wat doe jij daar, maar ik werd niet aangesproken.
Toen ik het hek over was en achter mij keek,
zag ik een bord: Dit is geen wandelpad.
Maar hoe dan?
Mijn route gaf toch echt aan dat ik over dat pad moest.
Dit geeft mij er toe doen besluiten om voor de rest van de route de nieuwere gps te gaan volgen.
En niet meer de route zoals ik hem had.
Langs het water in het natuurgebied "De Langstraat" lopen.
Bij een gemaaltje stond een heerlijke tuinstoel.
Ik even zitten, zie ik daar die zelfde 2 dames weer aan komen.
Toen zij bij mij waren ben ik even een klein stukje met hen doorgelopen.
Zij volgde een "trage tocht" omdat zij toch in de buurt waren.
De route volgde langs het water en we liepen even verder tussen de "Nederlandse Landgeiten".
Bij het einde van het graspad bleek mij tempo toch iets hoger te zijn en
ik liet de dames dus achter mij.
Ik mocht langs het water blijven lopen.
Maar kwam even verder wel wat onaangename stukken pad tegen.
Alles dicht begroeid met riet, bramenstruiken en brandnetels.
Dat was geen grap zeg!
Maar hier was het pad nog redelijk te volgen.
De begroeing werd echter alleen maar dichter en
toen ik wederom lekgestoken werd door de muggen en
ik nergens meer iets van een te volgen pad zag,
gaf ik er de brui aan.
Hier was werkelijk niet doorheen te komen.
Ik heb de kortste route naar de verharde weg genomen.
Rechtdoor Waalwijk in.
Even zoeken naar de kortste route naar het busstation.
Hier kwam ik net op tijd aan: de bus die ik naar Raamsdonkveer moest hebben ging net weg.
De chauffeur zag mij aankomen rennen en liet mij gelukkig nog instappen.
Anders had ik een uur moeten wachten.