80KM wandelen. Ik heb het al eerder gedaan en alles voelde fantastisch om het nu weer te doen.
Dus op vrijdag al naar Sittard toe. Om dan zaterdagmorgen heel vroeg op om om 5 uur aan de start te zijn.
5 uur, het startschot en 2500 mannen en vrouwen gingen op pad. Het ging eerst het centrum van Sittard uit door de best wel nauwe straatjes.Na de bewoning eerst een industrieterrein door.
Nou dat is dus heel saai te noemen. Dat hoorde ik regelmatig om mij heen.
Vanaf Sittard ging het in een mooi tempo naar Nieuwstadt, hier zouden we langs de rand van het dorp blijven lopen.
Voor mij was de omgeving wel leuk, ik had hier nog nooit 1 voetstap gezet, dus alles was nieuw.
Vanaf Nieuwstadt ging het verder naar het noorden toe naar Susteren. Ook dit kende ik alleen van naam, en helaas zou dat ook zo blijven, want nog voor Susteren bogen we al af naar het oosten.
Richting Heide. Toch denk ik dat Heide wel weer een deel van Susteren is, maar dan wel 1 van de buiten wijken.
Susteren is trouwens wel heel dicht tegen de grens met Duitsland aan. Dat bleek ook wel toen we na Heide lang het Landgoed Hommelheide liepen vanwaar het tussen de weilanden door ging,
met aan de ene kant van de weg Nederland en aan de andere kant Duitsland. Bij camping Bohmerwald was de 1e hoofdpost.
Broodjes, fruit en eieren verden verstrekt. Binnen heb ik even koffie gehaald, want dat kregen we nog net niet van de organisatie. Dat was wel een beetje jammer.
Maar koffie of thee voor 2500 wandelaars lijkt me ook wat veel. Na een kwartiertje weer verder. Langs 1 van de vele zandafgravingen die Limburg rijk is.
Nu weet ik dat men in Friesland af en toe vreemde plaatsnamen heeft. Maar ook hier in Limburg weten ze ze wel te verzinnen.
Maria-Hoop is er bijv 1 van. Ja echt, het bestaat echt. en wij mochten er doorheen wandelen. Om dan tussen de +/- 15 huizen van Putbroek door te gaan.
Na dit Puthoek ging het pad verder tussen de bomen en een door de vroegere loop van de Maas opgestuwde wal (200.00- tot 100.000 jaar geleden volgens het bord).
Hierna was Posterholt aan de beurt om doorheen te lopen. Een lang gerekt dorp welke we in de lengte door moesten.
Met 1 van de hoofdposten die er langs de route waren bij de sporthal. Hier maar even weer een broodje en een soepje genomen.
Verderop was er volop gezelligheid bij het cafetaria, waar men echt probeerde een hele gezellige sfeer te creeren. Vervolgens gingen we langs de dorpsrand van Reutje.
Nog een paar kilometer en er zou weer een hoofdpost zijn. Deze keer in Montfoort.
Hier aangekomen had ik er alweer 37km op zitten en besloot iets langer rust te nemen. Nooit verwacht dat dat ruim een half uur zou worden.
Zittend op een trappetje bij een voordeur naast de post zelf kwam er iemand de net vrijgekomen plek op te vullen.
Dit ging echter totaal niet naar zijn wens en helaas nog veel minder naar mijn wens.
De heer in kwestie verloor door vermoeidheid zijn evenwicht en viel tegen mij aan. Hierdoor moest ik, om te voorkomen dat ik languit zou gaan
mijn linkerbeen opzij zetten en daarbij verrekte ik een spier in mijn knie. 10 minuten later lag ik op de massagetafel.
Zij hebben heel goed hun best gedaan om alle pijn er uit te krijgen. en ik moet zeggen dat dat aardig gelukt was. Dus toen ik weer verder kon ging het vrij goed.
Rustigaan opstarten om dan weer langzaamaan meer snelheid en wat grotere stappen te maken. Helaas bleef het niet zo goed gaan en
na verloop van tijd merkte ik dat mijn andere spieren te veel aan het compenseren waren.
Bij een spoorwegovergang zag ik wandelkennissen van mij uit Breda met de auto staan en ik had Theo al zien lopen.
Zijn vrouwtje kon deze afstanden niet meer doen en had besloten de verzorging op zich te nemen.
Lekker zo'n bakkie koffie!. Even verder, inmiddels was ik in Maasbracht aangekomen,
was weer een kleinere post ingericht waar we weer fruit en drinken kregen. Hier waren ook 2 bankjes aanwezig en ik besloot even te gaan zitten om mijn knie wat rust te gunnen.
Ik had er ongeveer 45km opzitten en begon toch te beseffen dat ik de 80km niet zou uitlopen.
Net na Maasbracht langs de snelweg lopen om dan aan de andere kant van de Maas via een trappetje Wessem binnen te lopen.
Hier was direkt één van de posten aanwezig en ik besloot om te stoppen om niet verder te forceren.
Balen natuurlijk. Maar ik blijf er bij dat het een verstandige keuze was, het geen bij de massagepost bij de finish (waar ik heen gebracht was) bleek.
Op dat stukje van ongeveer 10km lopen had ik al aardige knopen in mijn kuiten opgelopen, welke er bij de massage vakkundig uitgehaald werden.
Helaas dus. Maar Cuijk en Hengelo en Bornem komen er als echt lange afstanden nog aan.
Ik blijf dus goed trainen om deze tochten te volbrengen.