Relive 'Pad van de Vrijheid dag5'

Vanaf het station Oosterbeek weer terug naar het terrein van de Mill Hill Missionarissen. Om de bebouwing heen en ter hoogte van de kerk, ging het het bos in. Dan kom je aan bij een prieel met Maria beeld, maar hier was het ook gelijk zoeken: waar moet ik heen? En natuurlijk kies ik verkeerd. Eerst het geasfalteerde pad op. Tot ik zag dat dat pad weer terug ging naar waar ik vandaan kwam. Dus dat klopte niet. Weer naar het prieel toe. Tussen de bankjes door het andere pad op. Maar ik moest ergens rechtsaf en dat pas was weer niet te vinden! Hé?? waar moet ik toch heen? Dus weer terug lopen en toen zag ik ineens iets dat op een pad leek, maar door de grote hoeveelheid bladeren aan het oog onttrokken was. Wie zei er ook al weer dat de herfst zo mooi is? Ok, ok, mooi is het wel, dat dikke bladerdek. Maar ook erg lastig. Mijn pad vervolgde naar de Abdij Koningsoord , met de daarbij gelegen natuurbegraafplaats: Koningsakker.  Hier worden de overledenen dmv een houten schijf met inscriptie herdacht. Even verderop een schuur. Hier was ik door een medewandelaar attent op gemaakt dat het een kapel was. Dus maar even naar toe en naar binnen om even een kaarsje te branden. Aan het einde van de weg langs de Koningsakker, voor het hek linksaf en weer rechtsaf langs een hek. Wat jammer dat je dan niet langs de schuttersputjes loopt, maar ze door het hek heen wel ziet. Dat vind ik echt een misser in de route, vooral omdat er een pad vlak langs loopt. Ik ben even doorgelopen en zag dat ik even verder door het hek kon en het bewuste pad op kon. Zo gezegd, zo gedaan. Heb ik toch een paar foto's van de schuttersputjes kunnen maken, gemaakt door de militairen van de 4de parachutisten brigade van Brigadier J.W. Hackett. Eenmaal weer terug op het eigenlijke pad, ging ik de snelweg onderdoor. Een klein stukje verder is het beroemde tunneltje waar de Britse militairen in hun jeep door heen wilden, maar wat eigenlijk niet kon. Duur de nodige lucht uit de banden te laten lopen, wisten ze het toch voor elkaar te krijgen. Vervolgens liep ik Wolfheze binnen. Achteraf wist ik natuurlijk dat daar aan de rand van het dorp een "glider monument" staat. Echter ook hier ging de route niet langs en ik had het veel te laat door, dat ik het gemist had. Ik vind ook dit echt een misser in de route. Maar goed, verder maar weer. Ik mocht het Reijerscamp op, na dat ik langs één van de voormalige veldhospitaals gelopen was. Op Reijerscamp is een uitzichtpunt, waar je over het veld kijkt waar honderden gliders en duizenden soldaten landden. Hier is ook een monument ter nagadachtenis aan Flight Lieutenant David Lord.  2 Bankjes die er uitnodigend bij stonden om een rust te houden en wat te eten en te drinken. Koffie time! Na mijn koffiebreak over een graspad terug naar het verharde fietspad. Bij het Fletcher hotel aangekomen linksaf en wat verder rechtsaf. Maar alweer ging ik te ver omdat het pad door de gevallen bladeren niet zichtbaar was. Toen ik weer terugliep en goed keek waar het pad liep, zag ik ineens waar ik heen moest. Dus weer door de bladeren banjeren. Wat verder zag ik een hoop palen staan met, wat al gauw bleek, watervangers te zijn. Men deed er een onderzoek naar het effekt van houtoogst op de voedingsstoffen balans. Even door het bos blijven lopen, en dan de snelweg onderdoor. En dan mag je ineens de meest bekende heide van Nederland oplopen. Zandpaden lagen er voor mij, en dat is echt zwaar lopen. Op een heuveltje zag ik een schaapskudde en even verder de herder met de hond. Wild kwispelend kwam de hond op mij af. wat een vrolijk beest. maar oh oh, hij werd snel terug gefloten, want hij was aan het werk en verzaakte zijn taak. De herder vertelde dat hij zijn werk erg goed deed, maar af en toe iets te enthousiast was. Na een paar minuutjes met elkaar gesproken te hebben, ging ik weer verder. Bij de parkeerplaats aangekomen staat daar het monument dat de luchtlandingen uitbeeld en de verklaring op borden onder aan elk segment. En even verder de beide schaapskooien en het Airborne monument Ginkelse heide. Na het oversteken van de provinciale weg ging het pad verder over de Ginkelse heide noord. Ook hier kom je langs 2 schaapskooien. Een flinke grafheuvel op, om dan bovenop rechtsaf te gaan richting het bos. Bij het betreden van het bos, zie je aan de linkerkant de loopgraven uit WO1. Prachtig om te zien dat die zo goed bewaard gebleven zijn. Bij het verharde fietspad aankomen naar links. Daar kreeg ik ineens een prachtig wandelbankje in het oog. Even op mijn horloge kijken en wetend dat ik nog maar een klein stukje hoefde te lopen naar mijn eindpunt, besloot ik om hier nog even op het bankje plaats te nemen. Even later kwam er een dame aan het andere uiteinde van de bank zitten. We raakte even aan de praat door de hond die zij bij zich had en vanuit Italië mee had kunnen nemen. Na een kwartiertje ging ik weer verder het laatste stukje doen naar de parkeerplaats waar ik weer opgehaald zou worden.