Vanuit de start linksaf naar de stoplichten toe.
Hier was voor menig wandelaar de nodige verwarring.
Alle afstanden moesten bij de 1e doorkomst linksaf.
Na de woonwijk die we door moesten, rechtsaf voor het politiebureau het fietspad op.
Deze gaat langs de snelweg A8.
Bij de onderdoorgang ben ik eerst maar even gaan zitten, om de pijpen van mijn broek af te ritsen.
Het was warmer dan ik verwachtte.
Dat gaf mij ook de spijt dat ik mijn petje niet opgezet had, maar voor mijn hoed gekozen had.
Na de onderdoorgang ging de route aan de andere kant van de A8 door richting het Guisveld.
Het graspad op naar het bruggetje dat ons naar het Riettoppad op liet gaan.
Dit vlonderpad loopt slingerend langs de rand van de polder Westzaan.
Op die plaatsen waar we niet op een vlonder liepen, ging het over een graspad.
Ik kon wel merken dat het water erg laag was door de droogte.
Normaal gesproken "drijft" de ondergrond. Nu totaal niet.
Best wel jammer want het is best wel een sensationeel gevoel.
Na dit pad linksaf Westzaan in, om even verderop langs "de Schoolmeester" te gaan.
Wat jammer dat de molen gesloten was, want je kan daar goed zien hoe van textiel papier gemaakt wordt.
Mede wandelaars wisten niet dat dat mogelijk was.
We kwamen weer terug bij de A8, en gingen verder naar Koog aan de Zaan.
Met een klein lusje kwamen we bij een smal, maar prachtig pad: Slingerend tussen het riet door.
We gingen onder die zelfde A8 door langs de sportvelden naar de start toe.
Huh, de start??? Uhhh Ja, want de startlokatie was ook ons eerste rustpunt.
Daar kwam ik ook een oom en tante van mij tegen, die net op pad gingen.
Na mijn koffie pauze weer verder, weer naar de zelfde stoplichten toe.
Maar nu mocht ik rechtsaf. Even verderop linksaf de woonwijk in.
Door de woonwijk heen kwamen we op de zelfde kruising aan die ik de 1e doorkomst linksaf moest, maar nu rechtsaf moest.
We gingen de polder weer in.
En ja, ik ben geen liefhebber van poldertochten, maar deze tocht blijft mooi.
Dit is een heel ander soort polder dan die weidse open polders met een routebeschrijving van 4 x rechtsaf en je bent weer op de finish.
Het Frans Marspad is een smal pad waar je met moeite iemand voorbij kan.
Dus als je tempo wat hoger is dan je voorligger, dan heb je pech en moet je inhouden.
Tenzij ze even een stapje de bosjes in doen om je voorbij te laten.
Hetgeen dus gelukkig gedaan werd.
We volgden het pad tot bij het station van Wormerveer.
Dat wil zeggen: het nieuwe station, want het is niet meer het station dat ik ken van toen ik in Wormer woonde.
Bij het station maar weer even wat rust genomen, want het was inmiddels goed warm geworden.
Na een kwartiertje rust weer verder op pad.
Door het "Wilhelminapark" naar de Zaan toe.
Er is een "noodbrug" aangelegd omdat de normale brug in renovatie en dus afgesloten is.
Bij het oversteken zei ik tegen één van de andere wandelaars: we krijgen een verplichte rust.
Ach nee, hoe weet je dat?
Uhmmm, omdat de brug open gaat!
Krijg je als antwoord: jezes, wat ben jij uitgeslapen!
Toen we weer verder konden, ging het Wormer in.
Maar slechts een klein stukje.
Want bij de rotonde gingen we links en weer links om dan langs de Zaan en de oude omgebouwde fabrieken verder te gaan.
Na het passeren van de PTT toren een straat in om bij de nieuwe toegangsweg van Wormer te komen.
Het pad liep door het Veenweidepark "de Trickel" naar de Poelboerderij.
Daar aangekomen een goede rust gehouden, alvorens ik langs "de Poel" en "het Zwet" verder mocht.
Het pad vervolgend langs het Zwet en langs de kanovereniging "de Zwetplassers".
Zelfs de naam is in al die jaren nog het zelfde gebleven.
Bij één van de bruggetjes maar even goed naar rechts gekeken.
Maar alles was zo enorm begroeid, dat het huis waar wij woonden aan het oog onttrokken was.
Via de Ijsvogelstraat en de Faunastraat naar de dorpsstraat toe.
Maar langzaam maar zeker ging ik mij steeds slechter voelen door de warmte.
Daar waar we rechtsaf het Kerkpad op moesten zag ik in een tuin een bankje in de schaduw staan.
Daar ben ik maar op gaan zitten.
Rust hebben in de schaduw, ik wilde afkoelen, want ik wist wat er voor mij qua parcours aankwam.
Een open vlakte zonder enige vorm van schaduw.
Ik had ook mijn hartslag even gemeten: 120 in rust.
Dat was veel te hoog naar mijn zin.
De bewoners van het huis waren al naar mij toegekomen en 2 wandelaars waren naast mij komen zitten om te vragen of het wel goed ging.
Na een 10 tot 15 minuten rust besloten niet meer verder te gaan.
Dus de organisatie gebeld en die hebben mij opgehaald.
Ik had 20km gelopen, daar was ik wel tevreden mee.
Maar voor mij was het toch een vervelende afloop.
Weer geen 25km kunnen lopen.
Maar mijn gezondheid gaat toch echt boven alles.